ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ (ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΥ) ΠΡΟΜΗΘΕΑ

Μαΐου 24, 2019

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ #9

"Σήμερα, σου έχουμε μια ωραία έκπληξη", μου είπε κάποια στιγμή ο Γκιόργκι λίγα λεπτά αφότου φύγαμε από το Κουταΐσι. "Ακόμα μία" τον διόρθωσα χαριτολογώντας, μιας που για μένα κάθε στιγμή που ζούσα σε αυτό το ταξίδι ήταν μια ωραία έκπληξη.
Είχαμε πάει εκείνο το συννεφιασμένο σχετικά καλοκαιρινό πρωινό ως τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας για μια γρήγορη δουλειά του Ζούρα, αλλά δε μείναμε περισσότερο εκεί. Μου εξήγησαν, ότι η νέα αυτή έκπληξη θα με ενδιέφερε σίγουρα περισσότερο.

Το αίνιγμα, λύθηκε περίπου είκοσι χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κουταΐσι, στην περιοχή Τσχαλτούμπο, όταν μια μεγάλη πινακίδα μας καλωσόρισε στη Σπηλιά του Προμηθέα. Πρόκειται για το σπήλαιο Κουμιστάβι, το μεγαλύτερο της Γεωργίας, συνολικού μήκους δεκάδων χιλιομέτρων, από τα οποία 1060 μέτρα είναι ανοιχτά για τους επισκέπτες. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από γεωργιανούς ερευνητές σπηλαιολόγους το 1984 και σήμερα αποτελεί σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο της χώρας.


Αφού αγοράσαμε τα εισιτήριά μας και καθώς προχωρούσαμε προς την είσοδο του σπηλαίου, με είχε κυριεύσει η απορία, πώς ταίριαξε το όνομα του Προμηθέα με ένα σπήλαιο; Θυμόμουν καλά ότι, σύμφωνα με το μύθο, η τιμωρία που όρισαν οι θεοί για τον Προμηθέα ήταν να παραμείνει αλυσοδεμένος σε ένα βουνό, στον Καύκασο, όχι σε σπηλιά. Με την κουβέντα, έμαθα ότι στη Γεωργιανή μυθολογία υπάρχει μια παρόμοια ιστορία (παραλλαγή ουσιαστικά αυτής του Προμηθέα) για έναν σπουδαίο ημίθεο ήρωα, τον Αμιράνι (και πάλι, τοπική εκδοχή του Προμηθέα) που ήρθε σε σύγκρουση με τον θεό Γκμέρτι και τιμωρήθηκε να παραμείνει εξορισμένος και αλυσοδεμένος σε μια σπηλιά. Όταν ανακαλύφθηκε, το σπήλαιο Κουμιστάβι ταυτίστηκε με την ιστορία του Αμιράνι, ωστόσο επειδή κοντά βρίσκεται και ο Καύκασος, βαφτίστηκε με το όνομα του Προμηθέα - ίσως, τολμώ να σκεφτώ, να έπαιξε ρόλο και το ότι ο μύθος του Προμηθέα είναι γνωστός σε όλον τον κόσμο και άρα θα γεννούσε περισσότερο ενδιαφέρον.

Η διαδρομή από το κέντρο υποδοχής επισκεπτών μέχρι την είσοδο του σπηλαίου είναι από μόνη της ένας απολαυστικός περίπατος μέσα από πυκνό δάσος, σε ένα τοπίο που σχεδιάστηκε ειδικά για να δημιουργεί μια ενιαία εμπειρία. Από τη στιγμή, ωστόσο, που μπήκαμε στο εσωτερικό του σπηλαίου, η ομορφιά του χώρου με συγκλόνισε. Όπου έπεφτε το μάτι μου, έβλεπα απίστευτους σχηματισμούς και διατάξεις σταλακτιτών και σταλαγμιτών, θαρρείς σμιλεμένα από τους πιο προικισμένους και ταλαντούχους γλύπτες. Επίσης, όπως εξηγούσε στα αγγλικά ένας ξεναγός, απολιθωμένοι καταρράκτες που διέσωζαν για μας τις πανάρχαιες διαδρομές του νερού - όλα αυτά ένα θέαμα πρωτόγνωρο για μένα, που πρώτη φορά βρισκόμουν σε ένα τέτοιο σπήλαιο. Αυτή η πλανεύτρα η φύση, με τα αριστουργήματα που τόσο απλόχερα μας κληροδότησε! Και οι εκπλήξεις δε θα σταματούσαν εκεί. Στο δρόμο μας συναντήσαμε υπόγειες λίμνες και ποταμούς, που διατρέχουν το σπήλαιο - κρατήστε το αυτό για αργότερα.

εικόνα από Wikipedia


Όλος ο χώρος εντός του σπηλαίου είναι προσεκτικά διαμορφωμένος για τους επισκέπτες, με ασφαλές και άνετο στρωμένο μονοπάτι και πολύχρωμο ατμοσφαιρικό φωτισμό, που προσθέτει κάτι από παραμύθι στο ήδη μαγικό σκηνικό. Όπως είναι φυσικό, στο σπήλαιο επικρατεί πολλή υγρασία και η θερμοκρασία είναι χαμηλή, ενώ "παρεούλα" στη βόλτα μας είχαμε τις νυχτερίδες που κατοικούν εκεί, οι οποίες ωστόσο, όπως μας καθησύχασαν, δεν ασχολούνται με τους ανθρώπους και δεν ενοχλούν.



Προς το τέλος της εσωτερικής διαδρομής, οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν προς την έξοδο του σπηλαίου είτε πεζοί, είτε με βάρκα, μέσω ενός σχετικά μεγάλου υπόγειου ποταμού. Φυσικά, επιλέξαμε το δεύτερο. Από μια ειδικά διαμορφωμένη αποβάθρα και αφού φορέσαμε όλοι ειδικά προστατευτικά κράνη, επιβιβαστήκαμε στη βάρκα και μια όμορφη αργή ξενάγηση στο τελευταίο επισκέψιμο κομμάτι του σπηλαίου ξεκίνησε.

Έκανα πραγματικά σαν μικρό παιδί, ήταν κάτι το υπέροχο και η όλη εμπειρία προκαλεί συνολικά ποικίλα συναισθήματα. Νιώθεις τόσο επισκέπτης, όσο και εξερευνητής. Ανακαλύπτεις μια φύση μοναδική, πάντα μοναδική και πολύτιμη και το νιώθεις τόσο έντονα αυτό γύρω σου που εύκολα αντιλαμβάνεσαι γιατί σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν προσδώσει στη φύση θεϊκή υπόσταση και την τιμούσαν.


Η μέρα είχε προχωρήσει και η ζέστη ήταν πια έντονη. Η πολύ εντυπωσιακή σπηλιά του Προμηθέα είχε αφήσει στο δέρμα μας μια καταπραϋντική αίσθηση δροσιάς, που μας ακολουθούσε για αρκετή ώρα αφότου φύγαμε για να βρούμε κάπου να φάμε.
Έπρεπε να ξεκουραστούμε. Μας περίμενε πολύς δρόμος για την επιστροφή μας στην Τιφλίδα.

Διαβάστε επίσης: 
Καρτ ποστάλ #3 - Σβετιτσχόβελι - Ο ναός του Ζωοδότη Στύλου
Tags
Reactions