Στα καταλανικά, bon dia, σημαίνει «καλημέρα» και η Βαρκελώνη είναι μια πόλη που δίνει την εντύπωση πως κάθε μέρα που ξημερώνει είναι πραγματικά καλή, τόσο για τους επισκέπτες, όσο και για τους κατοίκους της. Τέσσερις μέρες στη Βαρκελώνη για το πρώτο ταξίδι του 2016, τέσσερις μέρες που τελικά, αποδείχθηκαν λίγες για μια μητρόπολη σχετικά μικρή, απέραντη όμως στις επιλογές που προσφέρει σε όσους την ανακαλύπτουν.
Έφτασα με την πτήση της Aegean ένα πρωινό με πολύ αέρα και με τη θερμοκρασία ιδανική για Ιανουάριο. Το κύριο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, όπου προσγειώνονται σχεδόν όλες οι πτήσεις από το εξωτερικό, είναι το El Prat, ενώ επικουρικά χρησιμοποιείται και το αεροδρόμιο της γειτονικής πόλης Ζιρόνα - κυρίως από εταιρείες χαμηλού κόστους.
Αφού καταφέρετε να ξεμπερδέψετε με την σχετικά "χαώδη" διαρρύθμιση του terminal 1 και βρείτε το δρόμο προς την έξοδο, προτείνω να επιλέξετε το εξπρές λεωφορείο Aerobus (το προφέρουν Αερομπούς) για να μεταφερθείτε στην πόλη. Τα Aerobus αναχωρούν κάθε πέντε λεπτά, καί από τα δύο terminal του αεροδρομίου (γραμμές A1 και Α2 αντίστοιχα), είναι σύγχρονα και πεντακάθαρα, διαθέτουν wifi, το εισιτήριο κοστίζει 5,90 και σας δίνουν κι έναν ωραιότατο τουριστικό χάρτη της Βαρκελώνης δώρο, που με καταβόλεψε καί τις τέσσερις μέρες. Από το λεωφορείο έχετε τη δυνατότητα να αποβιβαστείτε στις δύο μεγαλύτερες κεντρικές πλατείες της Βαρκελώνης, την Πλάσα Εσπάνια ή την Πλάσα Καλανούνα, που είναι και το τέρμα της διαδρομής, ανάλογα με το πού κοντά θα μείνετε. Εκεί κατέβηκα κι εγώ, στο τέρμα.
Συνηθίζω όσο μπορώ και όσο βέβαια η εκάστοτε περίσταση το επιτρέπει, να κάνω την πρώτη διαδρομή ως το ξενοδοχείο (για το check in) με τα πόδια. Σε κάθε τόπο, σε κάθε πόλη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για χαλαρή γνωριμία με την ατμόσφαιρα και την αύρα του μέρους. Έτσι και στη Βαρκελώνη, η πρώτη αυτή βόλτα ήταν μια περίπου σαραντάλεπτη ευθεία πορεία στην μεγαλύτερη λεωφόρο τής, την Gran Via de les Corts Catalanes, που οι Βαρκελωνέζοι τη λένε απλά Gran Via. Από τις πρώτες κιόλας ματιές τριγύρω, ο επισκέπτης απολαμβάνει μια αρχοντιά, ας μου επιτραπεί η λέξη, που σε ανθρώπους που για πρώτη φορά βιώνουν την εμπειρία ενός ταξιδιού σε μια τέτοια ευρωπαϊκή πόλη, όπως εγώ, μπορεί να προκαλέσει και ένα είδος πολιτισμικού σοκ.
Κτήρια όμορφα και πέρα απ' αυτό, φροντισμένα και καθαρά, χωρίς γραμμένους τοίχους και κακόγουστες αφίσες να τους αλλάζουν χρώμα και πρόσοψη. Πεζοδρόμια χωρίς σκουπίδια και πατημένες γόπες από τσιγάρα. Παγκάκια, δημόσιες βρύσες, μνημεία, αγάλματα, κάδοι απορριμάτων και αυτόματα μηχανήματα που δε μαρτυρούν βανδαλισμούς. Και ποδήλατα... ποδήλατα. Παντού ποδηλατόδρομοι και ποδήλατα! Δε μπορούσαν παρά να με βυθίσουν σε σκέψεις οι συγκρίσεις που φαντάζομαι και σε σας γεννιούνται καθώς διαβάζετε αυτά ή ίσως καθώς ανακαλείτε στη μνήμη σας παρόμοιες εντυπώσεις από δικά σας ταξίδια σε ευρωπαϊκές πόλεις. Και το σοκ δε θα έμενε σε αυτά.
Το δωμάτιό μου ήταν ένα καλόγουστο και ζεστό δίκλινο στον έκτο όροφο του ξενοδοχείου Teatre Auditori, απέναντι από το ομώνυμο συναυλιακό μέγαρο. Πρέπει να εξομολογηθώ πως αρχικά με χάλασε που δεν είχε μπαλκόνι, όταν όμως άνοιξα τις κουρτίνες και αποκαλύφθηκε η μεγάλη τζαμαρία, που ουσιαστικά, έκανε τοίχο του δωματίου μια υπέροχη, ανεμπόδιστη θέα προς την ανατολική πλευρά της πόλης, αποζημιώθηκα πλήρως. Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου και έκανα ένα απαραίτητο ανανεωτικό ντουζάκι, ήμουν έτοιμος για την πρώτη μου εξόρμηση στην πόλη.
Και με τι άλλο θα ξεκινούσα, ειδικά όταν διαπίστωσα και πόσο κοντά ήταν στο ξενοδοχείο μου, απ' τη Σαγράδα Φαμίλια!
Όραμα, υπογραφή και αιώνια δόξα του Καταλανού αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί, o εντυπωσιακός και βαρυφορτωμένος ναός της Αγίας Οικογένειας είναι ένα μεγαλοπρεπές έργο σε συνεχή εξέλιξη, αφού η κατασκευή του ξεκίνησε το 1882 και αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2026 - 100 χρόνια από το θάνατο του. Ο Γκαουντί οραματίστηκε μία χτιστή Βίβλο, μια εκκλησία πάνω στην οποία κανείς θα μπορεί να διαβάσει τη Γέννηση, το Πάθος και τη Δόξα του Ιησού Χριστού, εξ ου και οι αντίστοιχες τρεις προσόψεις του ναού. Συμπληρωμένη με τα συνολικά 18 κωδωνοστάσια (έχουν ολοκληρωθεί τα οχτώ), 12 για τους Αποστόλους, 4 για τους Ευαγγελιστές, ένα για την Παναγία και το κεντρικό, το μεγαλύτερο, για τον Χριστό, στην κορυφή του οποίου θα χτιστεί ένας γιγάντιος Σταυρός, η Σαγράδα Φαμίλια, που χτίζεται αποκλειστικά με ιδιωτικές χορηγίες και τα έσοδα από τα εισιτήρια των επισκεπτών, θα είναι η υψηλότερη Χριστιανική εκκλησία του κόσμου.
Ο Γκαουντί, έχοντας ως αφετηρία στα σχέδιά του τον γοτθικό ρυθμό, προσέθεσε στοιχεία μοντερνισμού, εντυπωσιακές αψίδες και ενέγραψε στο σώμα της εκκλησίας την ίδια τη φύση, αφού, κατά το σκεπτικό του, είναι το σπουδαιότερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Οι κεντρικές κολώνες στο εσωτερικό του ναού είναι εμπνευσμένες από δέντρα, τα κλαδιά των οποίων σηκώνουν την υπόλοιπη κατασκευή. Έξω, στις προσόψεις, θα μαγευτείτε από τον πυκνό, εξαιρετικής τέχνης γλυπτό διάκοσμο, που αναπαριστά, όπως είπαμε, κυρίως την ιστορία του Ιησού Χριστού. Κάθε φορά που θα σηκώνετε τα μάτια σας να κοιτάξετε μια μεριά της εκκλησίας, μέσα και έξω, θα βλέπετε και κάτι που δεν είχατε παρατηρήσει πριν. Είναι αδύνατον να τα δείτε όλα με λίγες ματιές, το μνημείο αυτό απαιτεί την πλήρη προσοχή σας. Η Σαγράδα Φαμίλια είναι μια θρησκευτική κιβωτός και ταυτόχρονα ένα σπουδαίο έργο τέχνης που ακτινοβολεί παγκόσμια - δεν είναι τυχαίο που κατά την επίσκεψή μου, παρατήρησα να συγκινούνται και να θαυμάζουν τον ναό πολλοί άνθρωποι που δεν ακολουθούν τη χριστιανική πίστη.
Το απλό, βασικό εισιτήριο για να μπείτε στη Σαγράδα Φαμίλια κοστίζει 18 ευρώ απευθείας στο εκδοτήριο και 15 ευρώ αν το κλείσετε ηλεκτρονικά. Επιπλέον προσφέρονται και άλλες κατηγορίες εισιτηρίων αν θέλετε να έχετε μαζί σας audioguide, ξεναγό ή αν επιθυμείτε να ανεβείτε και σε κάποιο από τα κωδωνοστάσια για να απολαύσετε τη θέα. Επίσης, διατίθεται και ένα συνδυαστικό εισιτήριο που προσφέρει εκτός από είσοδο στη εκκλησία και είσοδο στο σπίτι-μουσείο του Γκαουντί στο πάρκο Γκουέλ - ιδανική επιλογή αν ενδιαφέρεστε να γνωρίσετε περισσότερο τον σπουδαίο αρχιτέκτονα που ταύτισε το όνομά του με τη Βαρκελώνη. Δείτε όλες τις κατηγορίες εισιτηρίων για τη Σαγράδα Φαμίλια, πατώντας εδώ.
Tip: προγραμματίστε την επίσκεψή σας στην εκκλησία νωρίς το πρωί, ιδανικά μεταξύ 9.00 και 9.30, ώστε να αποφύγετε τις ...ορδές των τουριστών που, κατ' εμέ, μειώνουν σημαντικά την απόλαυση και το βίωμα της εμπειρίας σε τέτοιους χώρους.
Μετά τη Σαγράδα Φαμίλια, κατηφόρισα την carrer Marina και συνέχισα δεξιά στην carrer Ribes για να βρω την εντυπωσιακή αψίδα του Θριάμβου από την οποία αρχίζει ένας πλατύς πεζόδρομος που οδηγεί στο μεγάλο πάρκο Ciutadella (Θιουταντέλα) και στον ζωολογικό κήπο της πόλης.
Την επόμενη μέρα την αφιέρωσα στην περίφημη Γοτθική συνοικία της Βαρκελώνης, ίσως το πιο ενδιαφέρον ιστορικό κομμάτι της πόλης που είναι η ίδια, ολόκληρη, ένα αξιοθέατο. Τα δρομάκια της σε προκαλούν να χαθείς σαν σε λαβύρινθο μέσα τους περπατώντας με τις ώρες, να ανακαλύπτεις γωνιές, να χαζεύεις τα μαγαζάκια και τα ιδιαίτερα κτήρια που κρατούν αναλλοίωτο το άρωμα και το χρώμα μιας άλλης, γοητευτικής στα δικά μας μάτια, εποχής. Στην Γοτθική συνοικία βρίσκεται και ο θαυμάσιος καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης, αφιερωμένος στη Σάντα Εουλάλια (μπείτε οπωσδήποτε μέσα), εξαιρετικό δείγμα γοτθικής εκκλησίας, η Basílica de la Mercè και η εκκλησία της Santa Maria del Pi, πίσω από την οποία βρίσκεται και μια θαυμάσια κλειστή πλατεία, ό,τι πρέπει για να πιείτε έναν καφέ και να ξαποστάσετε από το πολύωρο περπάτημα.
Στην καρδιά της Γοτθικής συνοικίας, βρίσκεται και ένα από τα μουσεία που αξίζει να επισκεφθείτε αν βρεθείτε στη Βαρκελώνη, το Μουσείο Πικάσο. Στεγασμένο σε ένα εντυπωσιακά αναπαλαιωμένο συγκρότημα μεσαιωνικών οικιών, το μουσείο στεγάζει περισσότερα από 4.000 έργα του διάσημου ζωγράφου, που καλύπτουν όλες τις περιόδους της ζωής και του έργου του - συμπεριλαμβανομένων και των, λιγότερο γνωστών στο ευρύ κοινό, γλυπτών του. Προσωπικά, στάθηκα και τυχερός, αφού το μουσείο φιλοξενούσε και μια ειδική έκθεση με τίτλο "Picasso's Passion for El Greco", που αναδείκνυε τον θαυμασμό που έτρεφε ο Πικάσο για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Με αφετηρία μια χαρακτηριστική προσωπογραφία του Γκρέκο, ο επισκέπτης είχε την ευκαιρία να θαυμάσει δεκάδες έργα και σχέδια του Πικάσο που δείχνουν το βαθμό επιρροής του από τον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο της Αναγέννησης. Χαίρομαι πάρα πολύ που είχα την τύχη και την ευκαιρία να είμαι εκεί.
Η είσοδος στο Μουσείο Πικάσο στοιχίζει 11 ευρώ, ενώ πριν προχωρήσετε στις κυρίως αίθουσες θα πρέπει να αφήσετε την τσάντα ή το σακίδιό σας στον ειδικό χώρο. Επίσης, είναι καλό να γνωρίζετε ότι απαγορεύεται αυστηρά η λήψη φωτογραφιών και βίντεο στους χώρους με τα έργα τέχνης και απ' ότι διαπίστωσα, οι άνθρωποι της ασφάλειας του μουσείου (που βρίσκονται σε κάθε αίθουσα) είναι πολύ τυπικοί με τους κανονισμούς. Παρ' όλα αυτά, εγώ κατάφερα να πάρω λίγα πλάνα, στη ζούλα και στα γρήγορα, για να σας δείξω έστω λίγο απ' το μουσείο στο βίντεό μου.
Tip: Το Μουσείο Πικάσο έχει ελεύθερη είσοδο την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα και κάθε Κυριακή από τις 3 το μεσημέρι έως το κλείσιμο, στις 7 το απόγευμα.
Μετά το μεσημέρι, ήταν η καλύτερη ευκαιρία να εξερευνήσω με άνεση την περίφημη Λα Ράμπλα, τον μεγάλο πεζόδρομο που αρχίζει από την Πλάσα Καταλούνα και καταλήγει στο λιμάνι και τη μαρίνα της Βαρκελώνης. Σημείο συνάντησης ντόπιων και τουριστών, αγορών κάθε είδους και του νεανικού παλμού της πόλης, η Ράμπλα μαγνητίζει και γοητεύει με την ωραία βαβούρα της και την πληθώρα των εικόνων που προσφέρει. Χαζέψτε τα τουριστικά μαγαζάκια στις δυο μεριές του δρόμου με τους ...υπερβολικά επίμονους Ινδούς και Κινέζους υπαλλήλους που προκειμένου να πουλήσουν είναι διατεθειμένοι να ρίξουν πολύ την τιμή σε οτιδήποτε, αλλά και τα δεκάδες περίπτερα πάνω στη Ράμπλα στα οποία θα βρείτε και πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Tip: Σχεδόν όλοι οι οδηγοί που διάβασα για τη Βαρκελώνη, αλλά και εμπειρίες ταξιδιωτών, συστήνουν προσοχή στους πορτοφολάδες που καραδοκούν - ειδικά στη Ράμπλα και τη Γοτθική συνοικία, όπου μαζεύεται ο περισσότερος κόσμος για βόλτα. Προσωπικά δεν είχα κάποιο κακό συναπάντημα, αλλά είναι καλό να προσέχετε τα αντικείμενα και τις τσάντες σας, όπως θα κάνατε φυσιολογικά και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος με πολυκοσμία ή μέσα στο μετρό.
Το βράδυ, αν και εμφανώς κουρασμένος από το ολοήμερο περπάτημα, αποφάσισα να κατέβω για βόλτα στις παραλίες της Βαρκελώνης, ακολουθώντας την carrer Marina ως το τέρμα της. Αναφέρθηκα σε παραλίες, γιατί ενώ στην ουσία η Βαρκελώνη έχει μία παραλιακή γραμμή, έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε να σχηματίζονται πολλές, μικρές οργανωμένες πλαζ. Απ' ότι διαπίστωσα, την ιδέα για μια τέτοια βραδινή βόλτα δεν την είχα μόνο εγώ και ίσως κάποιοι λίγοι ακόμα "τρελοί". Εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νεαρής ηλικίας περπατούσαν, έτρεχαν, έκαναν ποδήλατο ή σκέιτ, απολάμβαναν όπως μπορούσαν ένα απλό καθημερινό βράδυ, με το αρκετό κρύο να μην τους πτοεί. Πολύ όμορφη εικόνα που, μεταξύ άλλων, δημιουργεί και ένα αίσθημα ασφάλειας. Περιττό, φαντάζομαι, να σας πω σε τι διαλυμένη κατάσταση γύρισα στο ξενοδοχείο αργά τη νύχτα - πολύ ευχαριστημένος και γεμάτος, όμως.
Τρίτη μέρα του ταξιδιού μου και είχε έρθει η ώρα να ...εγκαταλείψω τη Βαρκελώνη για να συναντήσω έναν από τους πιο ανατρεπτικούς και ιδιόρρυθμους καλλιτέχνες. Από τον πολύβουο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό "Barcelona Sants", επιβιβάστηκα σε μια υπερσύγχρονη ταχεία, (που μπροστά της τα δικά μας τρένα μοιάζουν με μεταπολεμικές οτομοτρίς) και σε περίπου μία ώρα ήμουν στην πόλη Φιγέρες. Η μικρή και ήσυχη πρωτεύουσα της επαρχίας Εμπορδά, βρίσκεται περίπου 140 χιλιόμετρα βόρεια της Βαρκελώνης και είναι η γενέτειρα του Σαλβαδόρ Νταλί. Η πόλη, φιλοξενεί το Θέατρο-Μουσείο Νταλί, το οποίο είναι το σημαντικότερο αξιοθέατό της, αποτελώντας πόλο έλξης για εκατομμύρια επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Συνάντηση με τον Σαλβαδόρ Νταλί στη Φιγέρες.
Επιστρέφοντας στη Βαρκελώνη το απόγευμα, βρήκα την ευκαιρία (γυρίζοντας με τα πόδια από το σταθμό) να περιηγηθώ στο πάρκο Χουάν Μιρό και την Πλάσα Εσπάνια, χαζεύοντας από μακριά το πανέμορφο παλάτι του Μονζουίκ, το σημερινό Εθνικό Μουσείο της Καταλονίας, που στέκει σαν κορώνα πάνω στον ομώνυμο λόφο επιβλέποντας την αέναη κυκλική κίνηση των αυτοκινήτων. Το βλέμμα, τραβούν επίσης οι "τέσσερις στήλες" που αποτελούν σύμβολο για τους Καταλανούς και η παλιά αρένα των ταυρομαχιών, χτισμένη το 1900, που σήμερα στεγάζει ένα απ' τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της πόλης. Αν βρεθείτε εκεί και έχετε χρόνο, πάρτε τον εξωτερικό ανελκυστήρα και ανεβείτε στο ψηλότερο επίπεδο - η θέα είναι φανταστική.
Βλέποντας τις σημειώσεις μου για την τελευταία μέρα, διαπίστωσα, σχεδόν απογοητευμένος, ότι έμειναν πολλά που θα ήθελα να δω και να κάνω, αλλά δε θα προλάβαινα. Τέσσερις μέρες για τη Βαρκελώνη δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετές. Τελικά, αποφάσισα να περάσω χαλαρά τη μέρα μου στο λόφο του Μονζουίκ, περνώντας κι από τη Ράμπλα για να βρω και να αγοράσω αναμνηστικά και δώρα για τους φίλους μου.
Το Μονζουίκ είναι ένας καταπράσινος λόφος, αρκετά κοντά στο κέντρο και το λιμάνι της Βαρκελώνης, πάνω στον οποίο βρίσκονται, μεταξύ άλλων, το ίδρυμα Μιρό, το Ολυμπιακό Στάδιο με τον εντυπωσιακό τηλεπικοινωνιακό πύργο που σχεδίασε ο Σαντιάγκο Καλατράβα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και το αρχαιολογικό μουσείο. Το Μονζουίκ είναι εύκολα προσβάσιμο, είτε με αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια, αλλά αν θέλετε κάτι πιο "χάι", μπορείτε να ανεβείτε με το τελεφερίκ. Καλά και ωραία όλα στο Μονζουίκ, αλλά, προσωπικά, λάτρεψα τους κήπους που βρίσκονται στη μεριά του λόφου που βλέπει την πόλη, ανάμεσα στο ίδρυμα Μιρό και το Εθνικό Μουσείο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη χαθείτε, να μη χαλαρώσετε, να μη σιωπήσετε για να αφουγκραστείτε τον ήχο των νερών που κυλούν παίζοντας σε βρύσες και σιντριβάνια. Δε θα θέλετε να φύγετε από εκεί - ειδικά αν είστε και κάπως πιο ρομαντικοί ή αν ταξιδέψετε με το ταίρι σας. Και το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος. Περπατώντας στους κήπους, σίγουρα θα συναντήσετε και το Ελληνικό Θέατρο (Teatre Grec), ένα πολύ όμορφο ανοιχτό θέατρο χτισμένο στα αρχαιοελληνικά πρότυπα, όπου γίνονται πολλές εκδηλώσεις, κυρίως το καλοκαίρι.
Τι δεν πρόλαβα να κάνω σε αυτές τις τέσσερις μέρες; Πολλά! Η περίφημη πολυκατοικία Πεδρέρα του Γκαουντί ήταν κλειστή για εργασίες συντήρησης τις μέρες που ήμουν εκεί, δεν κατάφερα να πάω στο πάρκο Γκουέλ, ούτε στο Παλάτι της Καταλανικής Μουσικής, ούτε στο Ντιμπιντάμπο, τον άλλον σημαντικό λόφο της πόλης. Και βέβαια, ατέλειωτες βόλτες, ξανά και ξανά στους μεγάλους και ωραίους δρόμους της. Όπου όταν ο πεζός πατήσει το πόδι του σε διάβαση, τα αυτοκίνητα σταματούν αμέσως για να περάσει, όπου οι αστυνομικοί, αν χρειαστεί να τους ρωτήσεις κάτι, σου αποκρίνονται αποκαλώντας σε "σερ"(!), όπου τα πάντα είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να εξυπηρετείται η άνεση του πολίτη.
Διαβάστε επίσης: 5 λόγοι για να αγαπήσετε τη Βαρκελώνη.
